Ποιοι και γιατί στοχοποιούν την Ελλάδα...

Κ. ΣΤΟΥΠΑΣ

1) Ποιοι και γιατί στοχοποιούν την Ελλάδα...

Κε Στούπα

Διαβάζω τα κείμενά σας στο διαδίκτυο αρκετά συχνά και θεωρώ ότι διαθέτετε μια επάρκεια και στον προβληματισμό και στην τεκμηρίωση ώστε να σας βρίσκω πειστικό.

Επειδή είμαι άσχετος με τα οικονομικά και δεν έχω λάβει ακόμη πειστική απάντηση, θα ήθελα να μου εξηγήσετε με απλό τρόπο ποιοι είναι, κατά τη γνώμη σας, οι λόγοι που οι περίφημες αγορές στρέφονται κατά μιας εθνικής οικονομίας και πώς επιλέγουν το στόχο τους κάθε φορά...

Π.χ. γιατί στοχοποίησαν την Ελλάδα το 2009 και δεν την στοχοποίησαν π.χ. το 2006, ή γιατί επιτίθενται στην Ιταλία και όχι στην Ισπανία ή την Πολωνία κλπ. Πώς και γιατί ξεκινά η "επίθεση" αυτή που, όπως καταλαβαίνω, είναι η πηγή όλων των κακών.

Περιττό να σας αναφέρω  ότι οι απαντήσεις που έχω λάβει μέχρι στιγμής σχετίζονται με "θεωρίες συνωμοσίας". (π.χ. επιβουλεύονται την Ελλάδα ή όλα είναι στημένα για το πετρέλαιο και το φυσικό μας πλούτο, ή έβγαλε λεφτά ο Γιωργάκης ή οι τράπεζες κλπ)

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων

Β. Μαγουλάς

Απάντηση: Ποιοι και γιατί στοχοποιούν την Ελλάδα
 

Οι πολιτικοί ενοχοποιούν τα τελευταία χρόνια τις αγορές για να κρύψουν τα δικά τους λάθη. Αυτό δεν σημαίνει πως οι αγορές δεν κάνουν λάθη. Οι αγορές μαζί με υψηλό κριτήριο αξιολόγησης που διαθέτουν, κουβαλάνε και τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης, υποκύπτουν εύκολα στο συρμό.

Οι αγορές και οι μπροστάρηδές τους, οι οίκοι αξιολόγησης, δεν πρόβλεψαν το κραχ του 2008 και στην συνέχεια προσπάθησαν να επανορθώσουν, ανεβάζοντας το «ευαισθητόμετρο» και βλέποντας παντού προβλήματα.

Γιατί την Ελλάδα...
 

Μετά το κραχ του 2008  επειδή χαθήκαν πολλά λεφτά, οι δανειστές έγιναν πιο προσεκτικοί σε ποιον δανείζουν. Τα νερά της «πλημμυρίδας» τραβήχτηκαν και ο πρώτος που φάνηκε πως κολυμπούσε γυμνός ήταν η Ελλάδα.  Ούτως ή άλλως η Ελλάδα στα 200 χρόνια ανεξαρτησίας έχει χρεοκοπήσει 5-6  φορές, γιατί έχει συνηθίσει να «κολυμπάει» γυμνή στα αγκάθια...

Μια πρώτη απάντηση είναι απλή.
 

Το 2006 το ελληνικό δημόσιο είχε έσοδα 47,2 δισ. ευρώ και δαπάνες 63,6 δισ. ευρώ. Άρα, έλλειμμα 15,3 δισ. ευρώ.

Το 2009 οι δαπάνες αυξήθηκαν στα 89,5 δισ. ευρώ και τα έσοδα στα 50,7 δισ. ευρώ. Άρα, έλλειμμα 39 δισ. ευρώ. 

Το 2006 οι αγορές δάνειζαν αμέριμνα γιατί δεν είχαν καεί στο «χυλό» του 2008. Το 2008 φυσούσαν και το γιαούρτι...

Βλέπε: Το "έπος" του Μπαϊρακτάρη...
 

Για μια πιο ολοκληρωμένη απάντηση θα πρέπει να λάβετε υπόψη και το εμπορικό έλλειμμα των 28 δισ. ευρώ και την παντελή απουσία παραγωγικού ιστού στη χώρα των δημοσίων υπαλλήλων, της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς και των επαγγελματιών επαναστατών που κλείνουν δρόμους και λιμάνια μια φορά την εβδομάδα τουλάχιστον.
 

Γιατί την Ιταλία...
 

Η Ισπανία είχε μικρό χρέος πριν την χρεοκοπία των τραπεζών της. Άρα, είχε ένα κράτος κάπως νοικοκυρεμένο από πλευράς δαπανών. Σαν να μην έφτανε αυτό, με το που το δημόσιο έσωσε τις τράπεζες ανεβάζοντας το δημόσιο χρέος, πήρε μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας.

Η Ιταλία είχε χρέος πάνω από 100% του ΑΕΠ και η πολιτική ηγεσία άργησε να πάρει μέτρα δημοσιονομικού νοικοκυρέματος. Διαθέτει όμως μια ισχυρή εξαγωγική οικονομία. Αυτός είναι ο λόγος που οι αγορές καθυστέρησαν να πανικοβληθούν, μη χάσουν τα λεφτά τους στην Ιταλία.

Τυχαίο δεν είναι επίσης πως ο νότος της ευρωζώνης αποδείχτηκε αδύναμος κρίκος λόγω των ατελειών της ευρωζώνης. Το γεγονός πως είχαμε ένα νόμισμα με μια κεντρική τράπεζα αλλά πολλά ξεχωριστά υπουργεία οικονομικών κατέστησε το νότο αδύναμο κρίκο.

Γιατί, την ώρα που o νότος χρειαζόταν υποτίμηση και προσαρμογή ο βορράς χρειαζόταν ανατίμηση και αυξημένα επιτόκια. Ο βορράς υπερίσχυσε, ο νότος έσκασε...

Το ευρώ όμως σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία αποτελεί ασπίδα. Βέβαια, όπως κάθε πράγμα, προσφέρει πλεονεκτήματα αλλά έχει και παρενέργειες. Χρειάζεται αναδόμηση προς την κατεύθυνση της πολιτικής ενοποίησης της ευρωζώνης με ένα υπουργείο οικονομικών, μια αγορά εργασίας κλπ...

Περί αγορών και χρέους...

Οι αγορές είναι συμβιωτικοί οργανισμοί. Ψάχνουν για ξενιστές να τραφούν από τους τόκους  και να τους θρέψουν με τα δάνεια.

Το ίδιο ισχύει και με τις μετοχές. Κάποιος, αντί να δανείσει μια επιχείρηση γίνεται μέτοχος και απολαμβάνει το μέρισμα από την ανάπτυξη που προσφέρει το κεφάλαιό του στην επιχείρηση.

Μην βλέπεις μόνο αυτούς που αλαλάζουν για να αγοράσουν για λίγες ώρες οι μέρες, οι πραγματικοί επενδυτές αγοράζουν και περιμένουν. Οι άλλοι που συναλλάσσονται πυρετωδώς απλά κουβαλούν «νερό» στο «μύλο» της αγοράς. Προσφέρουν ρευστότητα στο σύστημα και τιμές αγοράς και πώλησης ανά πάσα στιγμή για να νιώθει ασφαλής όποιος θέλει να μπει ή να βγει σ’ αυτήν...

Το χρέος

Το χρέος σε λογικές δόσεις μας επιτρέπει να κάνουμε πράγματα που δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε αν δεν το είχαμε. Στον ιδιωτικό τομέα μας επιτρέπει να χτίσουμε εργοστάσια, να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας, να χρηματοδοτήσουμε ανακαλύψεις...

Χωρίς την αποταμίευση των ανθρώπων  και τις τράπεζες που διαμεσολαβούν, όποιος ήθελε να ανοίξει μια επιχείρηση θα έπρεπε να κάνει οικονομίες για δεκαετίες και να την δημιουργήσει μόνο με δικά του χρήματα, όταν ήταν σε ηλικία σύνταξης.

Το γεγονός πως υπάρχει η δυνατότητα να δανειστεί, του επιτρέπει να δημιουργήσει σήμερα αυτό που δημιουργούσε μετά από χρόνια. Το χρέος αποτελεί «ελιξίριο» της ευημερίας αρκεί να μη ξεπερνά τις επιτρεπτές δόσεις κάθε φορά.

Το χρέος πρέπει αν πάσα στιγμή να είναι ελεγχόμενο. Αν γίνει μεγαλύτερο απ΄ όσο πρέπει, μετατρέπεται σε «δηλητήριο» και σκοτώνει και το δανειστή και τον διαμεσολαβητή που είναι η τράπεζα, αλλά και το δανειζόμενο...

Κοίταξε γύρω σου στον κόσμο, οι κοινωνίες που δεν έχουν τραπεζικό σύστημα και εξελιγμένα χρηματοοικονομικά προϊόντα, ζουν στη φτώχια, την υπανάπτυξη και τη στέρηση.

Κοίταξε τις χώρες που αποφασίζει η κυβέρνηση ποιος θα πάρει το χρήμα που τυπώνει η κεντρική τράπεζα, όπως συμβαίνει στα σοσιαλιστικά καθεστώτα, πνίγονται στη φτώχεια, την πορνεία και την αναξιοκρατία.
 

Το ίδιο συμβαίνει και με το κρατικό χρέος.  Όταν είναι υπό έλεγχο χρησιμεύει να χτιστούν σήμερα τα σχολεία, τα νοσοκομεία και τα γιοφύρια που θα χτιζόντουσαν αύριο.
 

Αν όμως κάποιος δανείζεται για να ζει χωρίς να δουλεύει, το χρέος αποδεικνύεται καταστροφικό. Αλλά δεν φταίει το χρέος. Φταίει ο δανειζόμενος και ο δανειστής που δεν πρόσεχε σε ποιον δάνειζε. Το κόστος της χρεοκοπίας θα το πληρώσουν μαζί.

Επί του προκειμένου...

Όταν οι τράπεζες έχουν τα ταμεία γεμάτα με χρήματα για τα οποία πληρώνουν τόκο 1%, ψάχνουν να βρουν πελάτες να τα δανείσουν έστω και με 1,5% αλλιώς έχουν ζημιά.

Αν μια τράπεζα αρχίζει να δανείζει ανθρώπου και επιχειρήσεις με λιγότερο αυστηρά κριτήρια, τότε σαν «κοπάδι» θα ακολουθήσουν και οι άλλες. Αν δεν ακολουθήσουν, πολύ σύντομα εκείνη που το κάνει θα μεγαλώσει και θα δυναμώσει περισσότερο και θα τους πάρει και τους καλούς πελάτες, μπορεί και τις ίδιες τις τράπεζές τους...

Όσο τα πράγματα πάνε καλά όλοι κερδίζουν... Τα κέρδη φέρνουν απληστία και επιδίωξη για μεγαλύτερα κέρδη. Κάποια στιγμή, που κανένας σώφρων δεν πιστεύει πως μπορεί να την προβλέψει, ο κύκλος γυρνά και αρχίζουν οι αδυναμίες πληρωμών από τους δανειζόμενους...

Στην αρχή σκάνε οι τράπεζες που είχαν πάρει τα μεγαλύτερα ρίσκα και μετά αυτές με τα λιγότερο μεγάλο. Ο κύκλος της καταστροφής συνεχίζεται μέχρι το πεδίο της καταστροφής να δημιουργήσει γόνιμο έδαφος για τη σπορά του επόμενου κύκλου...
 

Αυτό είναι το αρχέτυπο μοτίβο της ιστορίας  των επιχειρήσεων, των τραπεζών, των κοινωνιών, των αυτοκρατοριών, της ζωής εκάστου,  των ίδιων των ανθρώπων και των ιδίων των κυττάρων που αποτελούν τους ανθρώπους.
 

Το μυστικό των έξυπνων κυττάρων ενός οργανισμού είναι να παρακολουθήσουν και να επωφεληθούν του κύκλου της ανόδου και να αποφύγουν, όχι τις ζημιές που είναι φυσιολογικό μέρος της πτώσης, αλλά την παρατεταμένη καταστροφή.

Προσοχή, τα «κύτταρα» δε πρέπει να ανεξαρτητοποιηθούν απεριόριστα του κύκλου της ανόδου και της πτώσης του οργανισμού, γιατί καθίστανται καρκινικά και σκοτώνουν το ξενιστή πεθαίνοντας και τα ίδια στη συνέχεια...

Πηγή:www.capital.gr 15 – 11 – 2011