Η ηδονή το νου αποκοιμίζει

Η ηδονή το νου αποκοιμίζει
που δεν έχει ιδανικά
Την ψυχή δεν αφουγκράζεται
τους ουράνιους νόμους παραβιάζει

Έχει μέσα της το θάνατο
για να τρομάζει τη ζωή
Κι έξω απ' τα μακρινά της βασίλεια
την υπόσταση να κρατάει...

Για να μην είναι αληθινή
Και στης αβύσσου τα σκοτάδια να βρίσκεται
Εκεί που το εφήμερο έχει δοξαστεί
Η αιωνιότητα έχει πεθάνει
η ομορφιά έχει κουραστεί
Η αγάπη είναι πονηρή
Το ψέμα την ευτυχία ξεγελάει

Η ηδονή το νου αποκοιμίζει
που η υπέρβαση τον δυναστεύει
Κι η απεραντοσύνη εφιάλτης του γίνεται
Που τον κόσμο καταλαβαίνει
και την αλήθεια εμπιστεύεται
Προτού το μέλλον τον αγκαλιάσει
Κι ο άλλος εαυτός του
του παρασταθεί

Η ηδονή το νου αποκοιμίζει...

Κάρολος Μεσσηνέζης