Κ. Στούπας
Επί Χούντας
οι παρακρατικοί είχαν κάποιου είδους καθεστωτικής ασυλίας. Εκτός από τα
πολιτικά, διέπρατταν εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου και ουδέποτε
τιμωρούνταν γι’ αυτά καθώς το σύστημα φρόντιζε να πέσουν στα «μαλακά».
Επί μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, είδους καθεστωτικής ασυλίας απολάμβανε η πελατεία των ημετέρων του πολιτικού και συνδικαλιστικού παρακράτους...
Επί μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, είδους καθεστωτικής ασυλίας απολάμβανε η πελατεία των ημετέρων του πολιτικού και συνδικαλιστικού παρακράτους...
Χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες, μια χρεοκοπία, τρία μνημόνια και μια Τρόικα που υποτίθεται πως μας δανείζει για να σταθούμε όρθιοι με το «πιστόλι στον κρόταφο» για να ενδώσουν οι «πατριώτες» πολιτικοί να απομακρύνουν από το δημόσιο τους πρώτους επιόρκους και κοπανατζήδες πελάτες του μεταπολιτευτικού παρακράτους.
Γιατί το πολιτικό σύστημα που δεν αξιολογεί, διαχωρίζοντας τους τεμπέληδες από τους εργατικούς, τους κλέφτες από τους τίμιους και δεν επιβραβεύει τους άξιους τιμωρώντας του ανάξιους, δεν είναι κράτος δικαίου αλλά παρακράτος ημετέρων που παρασιτούν σε βάρος της κοινωνίας.
Τα κόμματα της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, είτε αυτοπροσδιορίζονται σαν αριστερά είτε σαν δεξιά, που προστατεύουν και επιβραβεύουν τους κλέφτες και τους τεμπέληδες, επειδή απλά είναι συνένοχοι στο πελατειακό πολιτικό αλισβερίσι μοιάζουν με παρακρατικές ομάδες ιδίων συμφερόντων.
Δυστυχώς αυτή ήταν η μεταπολίτευση και κατ’ αυτήν την έννοια, η Χούντα δεν τελείωσε το ’73... Δεν τελείωσε δηλ. με την έννοια του διαχωρισμού των εντός συστήματος Ελλήνων και των εκτός. Τα πρόσωπα άλλαξαν όχι τα πολιτικά ήθη.
Όπως είναι φυσικό, όπως κάθε παρακράτος έτσι και το μεταπολιτευτικό χρειαζόταν έναν ιδεολογικό αντίπαλο, έναντι του οποίου να ετεροπροσδιοριστεί και να συσπειρωθεί. Αυτός ο αντίπαλος υπήρξε ο νεοφιλελευθερισμός, όπως ακριβώς για τη Χούντα υπήρξε ο κομμουνισμός.
Η αφηρημένη έννοια του νεοφιλελευθερισμού υπήρξε τόσο συνεκτική συγκολλητική ουσία που με χαρακτηριστική ευκολία χώρεσε την λαϊκή δεξιά του «Κουρασμένου», τη λαϊκή αριστερά των Τσοχατζόπουλων μέχρι την μαρξιστική αριστερά του Αλέκου και της Αλέκας. Όπως επί Χούντας ο κομμουνισμός έτσι και επί μεταπολίτευσης, ο νεοφιλελευθερισμός δεν πέρασε ούτε κοντά από τα ελληνικά σύνορα. Σ’ αυτό ίσως να φέρει ευθύνη η ποιότητα και το ήθος της μοναδικής πολιτικής οικογένειας που υποστήριξε πως εκφράζει το φιλελευθερισμό στην Ελλάδα. Δεν μπορείς να υποστηρίζεις μικρότερο δημόσιο και να γεμίζεις τις ΔΕΚΟ με υπεράριθμους πελάτες...
Η χρεοκοπία του 2010 φέρει ομοιότητες με το πραξικόπημα και την εισβολή στην Κύπρο το 1974. Έγινε αιτία δρομολόγησης τεκτονικών αλλαγών του πολιτικού σκηνικού.
Στην αρχή, η οργή και η σύγχυση ανέδειξαν τα άκρα σε πρωταγωνιστές. Καθώς όμως αυτά βρίθουν γραφικότητας και μισαλλοδοξίας, τώρα ένα χρόνο μετά τις τελευταίες εκλογές βλέπουν τα όρια της επιρροής τους να εξαντλούνται και οσονούπω θα ξεκινήσει η αποκλιμάκωση με την ίδια ταχύτητα που έλαβε χώρα και η κλιμάκωση.
Η χώρα χρειάζεται νέο οικονομικό μοντέλο λιγότερο παρασιτικό και περισσότερο παραγωγικό και το νέο οικονομικό μοντέλο απαιτεί και νέο πολιτικό μοντέλο με κόμματα και πολιτικά ρεύματα με ρεαλιστικές προτάσεις και ήπιους δημοκρατικούς τόνους.
Οι πρώτες νίκες...
Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων ανήκει πλέον στο παρελθόν.
Γιατί το πολιτικό σύστημα που δεν αξιολογεί, διαχωρίζοντας τους τεμπέληδες από τους εργατικούς, τους κλέφτες από τους τίμιους και δεν επιβραβεύει τους άξιους τιμωρώντας του ανάξιους, δεν είναι κράτος δικαίου αλλά παρακράτος ημετέρων που παρασιτούν σε βάρος της κοινωνίας.
Τα κόμματα της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, είτε αυτοπροσδιορίζονται σαν αριστερά είτε σαν δεξιά, που προστατεύουν και επιβραβεύουν τους κλέφτες και τους τεμπέληδες, επειδή απλά είναι συνένοχοι στο πελατειακό πολιτικό αλισβερίσι μοιάζουν με παρακρατικές ομάδες ιδίων συμφερόντων.
Δυστυχώς αυτή ήταν η μεταπολίτευση και κατ’ αυτήν την έννοια, η Χούντα δεν τελείωσε το ’73... Δεν τελείωσε δηλ. με την έννοια του διαχωρισμού των εντός συστήματος Ελλήνων και των εκτός. Τα πρόσωπα άλλαξαν όχι τα πολιτικά ήθη.
Όπως είναι φυσικό, όπως κάθε παρακράτος έτσι και το μεταπολιτευτικό χρειαζόταν έναν ιδεολογικό αντίπαλο, έναντι του οποίου να ετεροπροσδιοριστεί και να συσπειρωθεί. Αυτός ο αντίπαλος υπήρξε ο νεοφιλελευθερισμός, όπως ακριβώς για τη Χούντα υπήρξε ο κομμουνισμός.
Η αφηρημένη έννοια του νεοφιλελευθερισμού υπήρξε τόσο συνεκτική συγκολλητική ουσία που με χαρακτηριστική ευκολία χώρεσε την λαϊκή δεξιά του «Κουρασμένου», τη λαϊκή αριστερά των Τσοχατζόπουλων μέχρι την μαρξιστική αριστερά του Αλέκου και της Αλέκας. Όπως επί Χούντας ο κομμουνισμός έτσι και επί μεταπολίτευσης, ο νεοφιλελευθερισμός δεν πέρασε ούτε κοντά από τα ελληνικά σύνορα. Σ’ αυτό ίσως να φέρει ευθύνη η ποιότητα και το ήθος της μοναδικής πολιτικής οικογένειας που υποστήριξε πως εκφράζει το φιλελευθερισμό στην Ελλάδα. Δεν μπορείς να υποστηρίζεις μικρότερο δημόσιο και να γεμίζεις τις ΔΕΚΟ με υπεράριθμους πελάτες...
Η χρεοκοπία του 2010 φέρει ομοιότητες με το πραξικόπημα και την εισβολή στην Κύπρο το 1974. Έγινε αιτία δρομολόγησης τεκτονικών αλλαγών του πολιτικού σκηνικού.
Στην αρχή, η οργή και η σύγχυση ανέδειξαν τα άκρα σε πρωταγωνιστές. Καθώς όμως αυτά βρίθουν γραφικότητας και μισαλλοδοξίας, τώρα ένα χρόνο μετά τις τελευταίες εκλογές βλέπουν τα όρια της επιρροής τους να εξαντλούνται και οσονούπω θα ξεκινήσει η αποκλιμάκωση με την ίδια ταχύτητα που έλαβε χώρα και η κλιμάκωση.
Η χώρα χρειάζεται νέο οικονομικό μοντέλο λιγότερο παρασιτικό και περισσότερο παραγωγικό και το νέο οικονομικό μοντέλο απαιτεί και νέο πολιτικό μοντέλο με κόμματα και πολιτικά ρεύματα με ρεαλιστικές προτάσεις και ήπιους δημοκρατικούς τόνους.
Οι πρώτες νίκες...
Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων ανήκει πλέον στο παρελθόν.
Η πρώτη ιδιωτικοποίηση ολοκληρώθηκε πριν από λίγες μέρες.
Όλα αυτά χωρίς φασαρίες στο Σύνταγμα και εφορμήσεις να εισβάλλουν στη Βουλή διάφοροι επαγγελματίες και ερασιτέχνες αγανακτισμένοι.
Στην αρχή αυτής της κρίσης τα μέλη και στελέχη αριστερών οργανώσεων καταλάμβαναν τα διόδια. Τρία χρόνια μετά το κάνουν οι ακροδεξιοί. Πόσο μοιάζουν αλήθεια τα άκρα... Πλέον όμως τέτοιες πρακτικές δεν βρίσκουν ανταπόκριση γιατί όλοι αντιλαμβάνονται πως το χάος παράγει κέρδος για πολύ λίγους και δυστυχία για όλους τους άλλους.
Η Ελλάδα εισέρχεται στο καλοκαίρι με περισσότερες ελπίδες και θετικές ενδείξεις πως τα χειρότερα είναι πίσω από κάθε προηγούμενο καλοκαίρι. Το πιθανότερο σενάριο πλέον είναι πως τους επόμενους μήνες μέχρι τέλος του χρόνου θα έχουμε πολλαπλασιασμό και επιτάχυνση των θετικών ενδείξεων.
Από τα πιθανά σενάρια, το θετικό είναι αυτό που θα κυριαρχήσει τους επόμενους μήνες με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για το χρηματιστήριο.
Αυτή είναι και η περίοδος που η κυβέρνηση πρέπει να επιταχύνει τις μεταρρυθμίσεις αντί να επαναπαυτεί στην προσωρινή βελτίωση της εικόνας.
Πηγή:www.capital.gr 7 – 5 – 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου