Σάββατο 10 Μαΐου 2014

Η άνοιξη απ' τη ζωή γεννιέται


Η άνοιξη απ' τη ζωή γεννιέται και σπόρος της
γίνεται
Έχει της δόξας την εμπιστοσύνη
η τάξη, η συνήθεια της αντιστέκονται, στις προσταγές
του νου υπακούοντας
Σύμμαχος της ψυχής, του πάθους τη φωτιά αναρριπίζει
Τη λατρεύουν, την προσκυνούν κι όταν, όπως λένε
με το κακό συγγενεύει...

Που δρόμους ιστορικούς ανοίγει
και στην καλοσύνη οδηγεί
Τη φωνή των ενθουσιασμών αφουγκράζεται
όταν ο χρόνος ξαποσταίνει
Το αίσθημα δεν δικαιώνεται, ο ουρανός
δεν την καταλαβαίνει
Και στη γωνιά την έμπνευση κρατάει
Η φύση την αγκαλιάζει, η ελπίδα τη χειροκροτεί
Πράξη των αδυνάτων γίνεται
Στων δακρύων τις θάλασσες ταξιδεύει
Όταν η ομορφιά έχει χαθεί, οι προσευχές
έχουν τελειώσει
Η θεία μεγαλοσύνη μέσα της βρίσκεται, κι αν ασήμαντη
καταντάει
Όλα για να τα μετουσιώνει, απ' την ταπείνωση
το μεγαλείο να ξεπηδάει
Άνθη να βγάζει του ολέθρου η φωτιά
τραγούδι της παρηγοριάς ο θρήνος να γίνεται
Απ' το θάνατο η ζωή να ξεκινάει, το μάταιο
μέσ' απ' το τίποτα νόημα στον κόσμο να δίνει
Η άνοιξη απ' τη ζωή γεννιέται, στα χέρια της
την τύχη της κρατάει
Σπεύδει εκεί που η επιθυμία ξεψυχάει, η ελευθερία
το μέλλον καταργεί
Ο λόγος δεν έχει τίποτα να πει, η σκέψη
τον εαυτό της έχει εξαντλήσει
Την κρυφή του λάμψη ο ήλιος γύρω του σκορπάει.












Κάρολος Μεσσηνέζης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου