Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Δεν ξεχνάς


Ήλιε της αλήθειας
που πάντοτε λάμπεις
Κι ας μη σε βλέπουν όλων των ψυχών τα μάτια
την κάθε στιγμή
Κι ας σε κρύβει της πλάνης το σύννεφο
Όταν ο εγωισμός την παραφροσύνη παντρεύεται
κι ανελευθερία καταντάει
Η σοφία τη ματαιότητα υπηρετεί
Η έμπνευση γερνάει
κι απ' την υπέρβαση αποξενώνεται...

Το άγνωστο από τη γνώση συντρίβεται
Ο χρόνος των παιδιών το χαμόγελο σημαδεύει
Χλωμό κι αδύνατο η φτώχια σε φαντάζεται
Βουτηγμένο στη σιωπή η αδικία σε θέλει
Με τις χρυσές αχτίδες σου την ιστορία αγκαλιάζεις
της αβύσσου τα σκοτάδια τρυπάς
Υπήρχες πριν το τίποτα υπόσταση πάρει
Και την ίδρυση αυτού του κόσμου
στην απεραντοσύνη εγγυηθεί
Προσανατολισμέ των αιώνων
Πικρή παρηγοριά των θυσιασμένων
σ' έναν άγνωστο βωμό
Των παιχνιδιών δυνάστη
Θηρευτή των διλημμάτων
Αρωγέ των ενοχών.












Κάρολος Μεσσηνέζης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου