Αξιοπιστία

Αγγίζω τον ουρανό
με της νόησης το χέρι
Και βιώνω την απεραντοσύνη
Υποψιάζομαι γι άλλη μια φορά
Πως η ζωή πολλά μου κρύβει, πως μυριάδες
χρώματα στολίζουν την αλήθεια
Πως η γνώση μ' εξαπατάει
και δεν μου εμπιστεύεται τα μυστικά της...

Γίνομαι αίσθημα, σκέψη, πετώ
με της φαντασίας τα φτερά
Κι απομακρύνομαι απ' τον εαυτό μου
Βλέπω τις παλιές ιδέες
η αιωνιότητα να κατασπαράζει
Κι άλλες στο νου ν' αποκαλύπτει, πιο λαμπρές
πιο μεγάλες, το γήινο χρόνο
καταλύοντας, την ιστορία καταργώντας

Νιώθω στους λαβύρινθους της ουσίας μου
να προχωρώ, την αρχή
και το τέλος μου να μην βρίσκω
Γίνομαι η οικογένεια, η πατρίδα, ο κόσμος όλος
Το άπειρο, και το τίποτα
Το παντού και το πουθενά

Φορώ τη χρυσή προσωπίδα της χαράς και διώχνω
από κοντά μου τον κακό επισκέπτη
Που είναι του θανάτου η σκιά

Ελευθερώνομαι απ' τη φθορά, που σαν το αίμα
της καρδιάς στις φλέβες μου κυλάει

Κι ανακαλύπτω πως οι ορίζοντές μου
μεγαλώνουν
Τα όριά μου εξαφανίζονται
Και ξαφνικά πλησιάζω τις μακρινές μου πολιτείες
Όπου θα βρω τις πηγές μου
με την καταγωγή μου θα γνωριστώ
Και θα θυμηθώ πως τόσα χρόνια
στις άλλες μου ζωές ονειρευόμουνα.

Κάρολος Μεσσηνέζης