Δυσαρμονία

Αγνοώ τα κάλλη.
Τους ανθρώπους τους άφησα
μέσα στη μνήμη.

Μια ελπίδα μου στάθηκε
στου ονείρου την άκρη
και την πήρε ο αγέρας
που σκόρπισε
τα σημάδια του μέλλοντος...

Αγνοώ τα κάλλη.
Τα φώτα αποκαλύπτουν
της νύχτας το μυστικό
που στο φεγγάρι
το εμπιστεύθηκε.

Βλέπω τις πιασμένες
απ' την αράχνη στιγμές
να πίνουν το νέκταρ
της ημέρας
που κρύβει τις έγνοιες της
απ' του ήλιου το φως
κι απ' της συνείδησης τα μάτια.

Αγνοώ τα κάλλη.
Ή καταιγίδα θέριεψε
και γκρέμισε της πόλης
τ' αγάλματα
χωρίς ν' αγγίξει της γνώσης τα φύλλα
που σηκώνουν το βάρος της αλήθειας.

Κάρολος Μεσσηνέζης